کد مطلب:106966 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
[صفحه 653] افضی: می رسانم، (بار خدایا پناه می برم به تو از این كه در انظار، ظاهر من نیكو و باطنم در آنچه پنهان می دارم نزد تو زشت باشد و خود را با ریا نزد مردم حفظ كنم، با همه ی آنچه تو از خودم به آن آگاهتری، پس ظاهر خود را به مردم بنمایانم. كردار بدم را نزد تو بیاورم و در نتیجه به بندگانت نزدیك و از رضا و خشنودیهای تو دور شوم). امام (ع) به خدا پناه برده است از این كه حسن ظن در انظار مردم و زشتی باطن خود در نزد خدا را- به وسیله ی خودنمایی به زهد و عبادت ظاهری آن هم به منظور دنیا- با هم در خود جمع كند. لامعه العیون اضافه ی صفت به موصوف است، یعنی: جلوی چشمان. (محافظا) حال است. تقربا و تباعدا دو مصدرند كه به جای حال نشسته اند، و احتمال دارد، مفعول و منصوب باشند.
صفحه 653.